Metoda, która zdobywa obecnie ogromną popularność wśród terapeutów i pacjentów na całym świecie, została stworzona w latach 90-tych przez osteopatę – dr Stephena Philipa Typaldosa. Zauważył on jak istotną rolę w różnego rodzaju schorzeniach oraz dysfunkcjach narządu ruchu odgrywa powięź. FDM to wyjątkowo skuteczna forma diagnozy oraz terapii dolegliwości bólowych, a także dysfunkcji narządu ruchu w obszarze układu mięśniowo-szkieletowego. Od początku lat 90-tych i powstania tej koncepcji, jej twórca przekazuje swoją wiedzę w USA, Japonii, a także w krajach europejskich. Metodę tę często spotyka się pod nazwą Typaldos Manual Therapy, czyli TMT, bądź tez Orthopatic Medicine, czyli medycyna ortopatyczna.
Dr Typaldos zaobserwował, że pacjenci z różnymi diagnozami podczas opisywania swoich dolegliwości korzystają z tych samych gestów oraz słów. Na tej podstawie stwierdził, że przyczyną tego zjawiska jest sześć różnych zniekształceń powięzi, różniących się między sobą objawami, lokalizacją itd. Opierając się na tych założeniach dr Typaldos stworzył innowacyjną metodę diagnostyki, opartą na gestykulacji oraz słowach, których używają pacjenci w trakcie opisywania swoich dolegliwości. Jest to swego rodzaju „kompas”, pozwalający rozpoznać właściwe zniekształcenie powięzi, a także jej lokalizację.
Zadaniem terapii, według metody FDM, jest anatomiczna korekcja zniekształcenia układu powięziowego, czyli doprowadzenie deformacji do pozycji wyjściowej. W tym celu wykonywane są specjalne, manualne techniki opisane przez dr. Typaldosa, często z użyciem wielkiej siły,porównywalnej do siły, która zadziałała w momencie urazu doprowadzającego do zniekształcenia tkanki (np.: upadek z konia, kontuzja sportowa, wypadek samochodowy itp.). Na poniższym przykładzie skręcenia stawu skokowego zostanie porównana terapia w medycynie klasycznej z terapią FDM, co uwidoczni w najprostszy sposób różnice w wywiadzie i dalszym postępowaniu leczenia. Przykład:
Postępowanie standardowe: pacjent podczas treningu sportowego skręcił nogę. Przy badaniu lekarz stwierdził wyraźne poszerzenie obrysu stawu skokowego i bolesność uciskową tej okolicy, a także bólowe ograniczenie ruchomości. Diagnoza lekarza brzmiała: skręcenie stawu skokowego, a leczenie polegało na unieruchomieniu kończyny dolnej w szynie gipsowej podudziowej, zimnych okładach oraz stosowaniu środków przeciwbólowych. Unieruchomienie zalecono na kilka tygodni.
Terapia FDM: pacjent skręcił nogę podczas treningu sportowego. Podczas opisu dolegliwości pacjent wskazał palcem na linie wzdłuż kostki bocznej i opisał ciągnący, piekący ból do połowy podudzia. Terapeuta FDM stwierdził dystorsję powięzi Triggerband i wykonał za pomocą silnego ucisku manipulację korygującą tę dystorsję. Po zabiegu, który trwał zaledwie kilka minut, pacjent odczuwał wyraźne zmniejszenie dolegliwości bólowych i mógł od razu chodzić. Terapeuta FDM zalecił obciążanie kończyny dolnej i powrót do normalnego treningu. Powyższy przykład wskazuje typowe postępowanie terapeutyczne w FDM oraz zalety dla terapeuty i pacjenta. Szybka diagnostyka wizualna, często natychmiastowa poprawa dolegliwości i wyjątkowa efektywność terapii powodują, że metoda FDM staje się coraz bardziej popularna wśród lekarzy i terapeutów w Europie i na całym świecie. Ze względu na brak unieruchomienia i przerw w treningu FDM jest coraz częściej stosowaną metodą w sporcie zawodowym. Przykładami tego są niemiecka narodowa drużyna piłkarska i niemiecki związek olimpijski.
W diagnostyce FDM najważniejszym klinicznym kryterium jest mowa ciała w połączeniu z subiektywnym, werbalnym opisem dolegliwości przez pacjenta. W wywiadzie zwraca się szczególną uwagę na intuicyjną gestykulację pacjenta w momencie wskazywania na bolesne obszary ciała. Następnymi ważnymi kryteriami są: mechanizm powstania dolegliwości oraz testy kliniczne, palpacja, zdjęcia rentgenowskie, ewentualnie rezonans magnetyczny, badania laboratoryjne itd. Jako testy kliniczne wykorzystywane są proste, łatwe do powtórzenia testy ruchomości, siły lub obciążenia dotkniętego obszaru
W testach brane są pod uwagę globalne, funkcjonalne wzorce ruchu zamiast skomplikowanych testów pojedynczych struktur, np.: stawów, nerwów, mięśni. Ciało ludzkie nie funkcjonuje w oddzielnych anatomicznych strukturach, dlatego w FDM testowane są całościowe wzorce i one podawane są terapii. Diagnostyka składa się z: